Se hai algo que adoro da literatura de Ana Cabaleiro é, precisamente, a súa capacidade para reivindicar nos seus textos a mulleres valentes e a súa querenza polo rural. Nada en Saídres (Silleda, 1974), é licenciada en Xornalismo, profesión que exerce intermitentemente desde hai dúas décadas. Cursou, ademais, o Master en Estudos Teóricos e Comparados da Literatura e da Cultura da USC, no que investigou e publicou sobre contracultura e ciberactivismo artístico. Tamén ten traballado no eido da discapacidade intelectual e no da cooperación ao desenvolvemento. Como autora, debutou co libro de relatos Sapos e sereas, e deu paso logo á novela As Ramonas, que recentemente se vén de traducir ao castelán.
Cabaleiro indaga sobre o proceso de creación e cóntanolo en exclusiva no marco desta iniciativa de Lecturafilia para o #LeoAutorasOct. Isto é o que nos di:
“Escribo cunha voz mentireira que tardei máis de corenta anos en identificar e que aínda hoxe non sei ben por que lado me ha saír de cada volta. Confeso que a procura para coñecer a súa orixe e a súa dirección me obsesiona, mesmo a un nivel moito máis intenso do que a propia escrita. E como eu son das que acredita nesa máxima que di que non hai vento favorable para quen non sabe a que porto se dirixe, esta é, por tanto, unha moi boa ocasión para intentar obxectivar o proceso. Velaí vai a miña particular rosa dos ventos:
1. Os amores literarios. No meu mundo non hai escritura sen lectura e neste punto é onde, por forza, teño que situar o meu Norte. Penso sinceramente que en min non tería prendido a escrita sen o chispazo magnético que moitos libros provocaron na miña imaxinación e no meu ánimo. Eu chámolles os meus amores literarios e, por suposto, neste campo cultivo con avidez o poliamor. Falo de todos eses libros que foron deixando un rastro de asombro e descubertas ao seu paso: formas de narrar diferentes ás coñecidas, historias que traspasan, atrevimentos que descolocan, palabras que nesa páxina en concreto significan algo totalmente diferente ao que din os diccionarios. Libros que sempre rematan demasiado pronto, que perviven eternamente nas relecturas, e que adoito mancan de cada vez. Son eses libros a miña relixión, os que manteñen a fe da miña voz mentireira.
2. O patrimonio cultural popular. Se no Norte sitúo os amores literarios, no Sur guíame a sabiduría das humildes. Os contos da infancia que non viñan escritos en libro ningún, que nos conectaban cun mundo poboado de animais tramposos e sempre dispostos ao engano con miles de artimañas: burros, corvos, bubelas, cadelos, raposas, pobres lobos famentos e desesperados. Eran contos raros que polo camiño se cruzaban coas aventuras de diario, con recordos doutros tempos, con anécdotas chistosas (chistoso sempre era sinónimo de picante) e sobre todo con travesuras que a nós non se nos permitían e aí foi onde algunhas aprendemos que o que escoitabamos por moi real que nos parecese, no fondo, pertencía a outro universo, ao da imaxinación. Ou sexa, que aqueles contos non eran máis que mera literatura espontánea e inaprensible. Ai o Sur, que gran lugar! A de tesouros que a miña voz mentireira vai atopando aí.
3. A disidencia. No Leste está o caixón desastre que garda os desaxustes, todo o que non encaixa: as feridas eternas e universais, a voz das débiles, todas as voces das silenciadas que levan séculos pulando por abrirse camiño nos libros importantes, a disidencia das condutas exemplares, a deserción do canon. A miña voz mentireira, que non fai máis que andar a revolver entre o refugallo deste caixón, acaba sempre porfiando por escribir á contra.
4. O refuxio. Poucos lugares físicos son os que me proporcionan acougo para a escrita. Penso que nada máis que catro: o tren, os cuartos de hotel, as cafeterías demodé, e o refuxio da miña casa (que en realidade non é miña pero eu fágome a ilusión de que si). Non é baladí o aspecto do refuxio. É o meu Oeste, por onde camiño cara a noitiña, de recollida. É a miña atalaia, o meu mirador, a miña torre, o meu fortín. O castelo onde me fago forte para gobernar o manicomio de todas as voces mentireiras que habitan en min”.
Lecturafilia 