Ledicia Costas é hoxe unha das grandes escritoras galegas, un camiño que comezou tras deixar atrás a súa carreira de Dereito. Especializada en literatura infantil e xuvenil, ten colleitado moitísimos premios, e de entre a súa ampla produción destacan Unha estrela no vento, Escarlatina, a cociñeira defunta, Jules Verne e a vida secreta das mulleres planta ou A balada dos unicornios. Na narrativa de adultos escribiu o libro de relatos sobre a memoria Un animal chamado Néboa e a recente novela policiaca Infamia. Confesa que adora as historias de bruxas, pantasmas e mortos, e que é unha lectora apaixonada de autores como Agustín Fernández Paz, Neil Gaiman, Angela Sommer-Bodenburg, Astrid Lindgren ou Philip Pullman.
E preguntarédesvos, como é o seu proceso creativo? Ela contánolo en Lecturafilia:
“O proceso creativo está cheo de soidade e contradicións. Para min implica fecharse nunha burbulla onde as leis do tempo son outras. O reloxo vai a un ritmo distinto, a realidade intenta coarse polas gretas e eu nunca sei demasiados detalles do que teño entre mans. No mellor dos casos, tan só teño un caderno con algunha anotación que nin sequera adoito lembrar por que escribín. Todo parte dunha idea inicial, minúscula. Ás veces é simplemente un personaxe que camiña por unha rúa e unha época concreta. Outras é unha escena que ten coma protagonistas a persoas que non coñezo, pero sei o que queren dicir. É tan visceral que me resulta obsceno poñerlle palabras.
Non teño método, só horas nas que establezo un diálogo cunha pantalla en branco. Vouna enchendo a un ritmo lento. Leo as frases que escribo unha e outra vez e van medrando ata se converter en parágrafos e logo capítulos. Sen querer, memorizo diálogos e descricións. A historia empeza a perseguirme. Atopo conexións en todas as partes: nunha conversa casual, nunha serie, nunha novela que empezo a ler… Coma se no fondo todo estivese relacionado e a novela que medra entre as miñas mans xa existise noutras vidas. Cando empeza a suceder isto sei que a historia xa botou raíces e empezo a avanzar máis rápido. Vivo todo isto con certa ansiedade. Necesito saber que sucede con esa trama que me quita o sono e iso só o consigo sentada diante da pantalla, lendo unha e outra e outra vez o que escribín. Aí é onde atopo todas as respostas.
As ideas asáltanme de xeito descarado e caótico, o meu papel consiste en domalas e poñelas en orde. Pérdome en moitas ocasións, mais sempre acabo atopando o camiño. Se hai algo do que me fío é do meu propio instinto. Creo que ten que ver coa supervivencia. Mentres iso sucede, na outra vida (a máis pegada a realidade), medran os meus despistes. Esquezo cafeteiras no lume, tropezo cos mobles, perdo cousas… Coma se o meu cerebro estivese tan entregado á ficción que non conseguise abarcar o resto. É raro, mais estou tan habituada a vivir así que asumín que forma parte do proceso: cada novela, unha cafeteira, varias mazaduras e ducias de obxectos perdidos que acabarán aparecendo antes ou despois. Talvez cando a novela sexa unha realidade. E volta a empezar”.
Lecturafilia 