«Non estamos preparados para medrar» de Teresa Ríos

“Exercer o meu dereito inapelable a soñar”.

Coma nunha estraña e fermosa confabulación, este verso de Teresa Ríos, sacado do seu poemario Non estamos preparados para medrar fica na miña memoria nestes días nos que, novamente, recalo en Frida Kahlo e nesa conversa co seu pai na que a pintora lle pide que lle lembre que quería ser, e el respóndelle que quería ser ela mesma. Eu, que adoito observar a beleza nas vivencias máis cotiás, penso na maxia de atopar estas dúas reflexións nos días que ameazan coa grisura.

Dende sempre sentín que o pasado me afogaba, que o meu corpo ás veces non era quen de avanzar porque as miñas costas soportaban / cargaban cun gran peso. O “tempus fugit” ou esa idea de que todo tempo pasado foi mellor, teimaban en ancorarme ao pasado, en non querer medrar, porque tampouco estaba preparada. E acaso, pregúntome, algunha vez o estamos? Ou finximos nun camiño cara adiante sen apenas deixar espazo ao pensamento?

O libro de Teresa Ríos trasládanos a ese momento exacto no que deixamos de ser nenas para, de súpeto, estar xa no mundo dos adultos.

“No parque unha nena

xoga cun globo

percórreo coa frescura

da inocencia.

Nun intre, un estalo

remata cun engurrado vulto no chan

pendurado dun feble fío

á súa man.

A súa cara amosa o debuxo da perda

na antesala da bágoa

non estamos preparados

para medrar”.

O período entre a adolescencia e a idade adulta eríxese coma un dos grandes temas, e son moitos os exemplos que atopamos no campo da narrativa e no poético sobre esta etapa na que as persoas parecen dividirse en dous mundos: o da inocencia, e o das envexas e a maldade. Aí, nesa confluencia, é onde situamos os versos de Non estamos preparados para medrar, que se constrúen coma estampas, coma observacións do cotián e coma poesía combativa. Teresa Ríos sobresae pola súa voz loitadora, con reflexións que nos axudan a tomar conciencia do mundo e das inxustizas e a actuar; pois aínda que teimen en deixarnos caladas, sempre haberá quen nos incite a non agocharnos.

“Dende cativa

quixen emular

a xente que fai coleccións …”

A poesía de Teresa Ríos condensa o terreo das emocións e sentimentos cos das loitas e supervivencia cotiás, con esas batallas que aínda temos que librar, como a das violencias machistas e os ataques á diversidade.

Ficha técnica