Fronteira paraíso

Apertar forte a herdanza percibida, os territorios atopados, as persoas que nos constrúen. Iso é o que me suxire Fronteira paraíso, o último poemario de Silvia Penas Estévez, publicado marabillosamente pola Editorial Urutau, e acompañado dunhas fermosas fotografías de Jesús Andrés Tejada que amplían os simbolismos e a profundidade presentes nos versos.

O primeiro que me vén á cabeza mentres leo este poemario é a obsesión que eu teño por buscar e describir o pasado, case sempre ateigado de morriña e desa sensación de que foi mellor que o presente. Fronteira paraíso describe así o pasado (que aínda é presente nalgúns lugares):

“Así era Paraíso:

Unha serie de liñas simulando o ceo,

a casa con fiestras debuxadas,

o revestimento firme,

vistoso;

un meniño branco,

unha árbore breve,

rostros nas fotos

moitas fotos.

Todo era instante,

todo quietude;

se me movía,

o paraíso

estaba perdido”.

Aí creo ter unha certeza, pero rapidamente se esvaece cando leo esoutros versos que me din que “Estar cega é revisar mil veces o pasado, // mil veces o pasado. / Estar cega é revisar mil veces o pasado / e non atopar a infancia”. Precisamente nesta dualidade entre o ser e o non ser radica a profundidade destes versos, escritos quizais coas dúbidas propias de quen quere avanzar mais sempre existe algo ou alguén que llo impide. Así mesmo, e como a poesía é a mellor arma para afondar nas conciencias, a autora convídanos a reflexionar sobre as fronteiras, eses espazos nos que semella non existir nada e, con todo, atopamos confluencias impensábeis. E é que neses non-espazos constrúense as vidas e as nosas lembranzas e pensamentos. Remata o poemario falando da perda do paraíso e do nacemento do poema, aludindo á capacidade das palabras para nomear mesmo aquilo que xa non existe.

Ficha técnica

Título: Fronteira paraíso