Dun lago escuro

“segues sendo a nena solitaria que nunca entendeu

/a importancia do escarnio

dos outros

e preferiu mergullarse entre as páxinas dos libros”.

Adoro a poesía de Marta Dacosta, porque me traspasa a pel e consegue sempre evocar lugares e sensacións propias. Como a que se describe nos versos anteriormente citados. Neles vexo (me) unha meniña que desde cativa buscou significados ao incomprensible nos libros, conseguindo claridade nuns casos e máis escuridade noutros.

Dun lago escuro é a proposta coa que Marta Dacosta gañou o XVI Premio Johán Carballeira de Poesía do Concello de Bueu e nela condénsase unha definición gráfica do que as persoas vivimos na actualidade. Ou, como se describe na contracapa, “a nadadora é a metáfora das mulleres e homes que atravesamos un lago escuro como o tempo que vivimos”. Porque o certo é que son tempos de escuridade, de perda de valores e de estabilidade ideolóxica. Xa non sabemos quen nin de onde vimos. O tempo líquido, apurado.

“Ás veces a néboa está aquí

dentro de nós

impedindo chegar aos soños

negando

todo

a muller

vese a si mesma nadando sen rumbo

sen referencias”.

Nesta situación, as persoas viven a invisibilidade, esa sensación semellante ao baleiro e a non existir, e que se incrementa cando es muller ou vives nunha terra á que nunca se tivo en conta na toma de decisións. Coma sempre, a autora viguesa deixa pegada do seu compromiso social co feminismo e co nacionalismo, dúas formas de vida que definen os seus actos e que tamén se observaban en Na casa da avoa, un dos seus poemarios máis recentes.

E aí xermola o fastío existencial e ese sentimento semellante á morriña dos domingos pola tarde.

Un poemario, sen dúbida, para pensar, sentir e actuar.