O escritor e xornalista Alberte Santos Ledo publicará o 16 de xuño a súa segunda novela, titulada A muller de lona. Dende Lecturafilia avanzamos en exclusiva un adianto desta obra, que sairá da man de Edicións Laiovento.
Talle de manequín
Hipólito agardou co xesto murcho a que a xefa de persoal saíse a recibilo. O reloxo do vestíbulo marcaba as oito e vinte. A impuntualidade amolouno. El interpretouna como parte da negociación. Pero cría que seus once anos de traballo merecían ser tratados con máis consideración e xenerosidade. Con menos indiferenza. Hipólito preferiu conterse para non deturpar anticipadamente a conversa coa xefa. O que pedía a cambio, como compensación a aquela demostración de acougo e paciencia, era que a noticia do despido saíse da súa boca rapidamente e sen argalladas. Con valentía. Non estaba preparado para encaixar un castigo tan severo e inxusto. Precisaba escoitar canto antes, para enfrontarse a algo certo, que o seu futuro, como o das mulleres coas que convivía, tiña que cambiar de rumbo: “Fin de traxecto, Hipólito! O tren que conduciches os derradeiros once anos precisa outro maquinista. Pero non desacougues. Seguro que haberá outros que queiran a alguén como ti.”
-Cago na miña puta vida! -berrou para si mesmo.
A xefa saíu ao seu encontro media hora despois. A convivencia con tantas incertezas ao mesmo tempo apurárono tanto como cando tiña que guiar a un cego por unha das rúas máis concorridas da cidade. Sentíase a piques de entrar nun campo de minas. Hipólito deturpou o xesto para advertirlle á xefa con desprezo que aquel despacho, cen veces máis grande ca garita, era demasiado estreito para abrigar decisións tan transcendentes como as que alí se tomaban. A empresa tiña máis de vinte mil traballadores en todo o mundo. A superficie de despacho que lle tocaba a cada empregado, o territorio que tiñan reservado naquel departamento de recursos humanos, reducía a súa vida á nada.
-A prioridade desta empresa son as persoas. O tempo que dedicamos a coidar da nosa xente supera con moito a superficie dos nosos aparcadoiros –dixo ela.
Antes de que lle desvelase o motivo da xuntanza, Hipólito tratou de amolar a súa autoridade alongando seu silencio. Pero a habilidade da xefa para amornar a situación, para non quedar atrapallada polo arrouto do empregado, superouno. A secretaria achegoulles auga. Todo semellaba calculado. O sorriso daquela muller ao encher o vaso de Hipólito engrandeceu o seu atractivo. Ela non se apurou. El continuou mudo.
-Hai tempo que non falamos. O caso é que esta vez é diferente. Hoxe non imos rifar nin polas vacacións nin polo trato que, por certo, segues a darlle, aos da empresa de seguridade -dixo ela antes de coller o teléfono para atender unha chamada.
A referencia aos axentes furou a paciencia de Hipólito. O recordo dos seus empregados encirrou o seu rancor. Naquel momento daría o emprego que sospeitaba perder, pero que aínda conservaba, a cambio de despedir a todos os axentes que pasaran polo aparcadoiro os últimos anos. Sentíase fóra dos eixos. A empresa que tiña que abrigalo, os donos do seu destino profesional, seguía concedéndolle máis atención a un fornecedor ca el. O único que o aliviou era que aquela tarde, cando recibise a súa visita, dispararía a boca chea o odio que sentía por eles.
Pero o remate da conversa telefónica da xefa e os grolos de auga que inxeriu acougaron seus arroutos de vinganza. Ela desculpouse pola interrupción e comezou o relatorio de novo:
-Tiña que resolver un asunto que me trae tola –xustificouse-. O motivo polo que estás aquí é porque cremos que despois de once anos traballando á intemperie do frío e da clientela, precisas un cambio. Onte acordamos darche unha pancadiña e pór teu cu noutro sitio…
-Non entendo nada do que me estás a dicir -interrompeuna deseguido-. Cres que os meus once anos de traballo merecen unha pancada?
A perplexidade que a xefa debuxou coas cellas ao escoitar a pregunta acelerou o anoxo de Hipólito. O xogo semántico que empregara para referirse a súa promoción alporizouno máis que a impuntualidade. A patada doeulle máis que o frío da garita no inverno. Co calefactor a pleno rendemento, a garita non superaba os quince graos. Hipólito perdía naqueles meses a temperatura emocional dos vivos.
Mirouna de fite. Cos ollos rifóns, procurou nela unha mostra de fealdade. Algún xesto vulgar. Pero o trazo groso dos seus beizos e o tamaño do sorriso atraíano. Seus ollos eran grandes e a silueta que debuxaba a roupa non delataba ningún exceso.
-O que che propoño –apurouse a clarexar- non é unha pancada…
-Claro que é unha pancada! –retrucou Hipólito-. Cres que botar a un home despois de once anos é unha miudeza?
-Pero, quen falou de despedirche? O xefe de administración reclámache para o seu departamento. Queremos que deixes o aparcadoiro e traballes aquí, nesta oficina. Once anos papando frío son moitos! Queremos que pises moqueta!
Hipólito sentiuse ridículo. Repugnáballe pórse sempre no peor. A desconfianza alimentaba a súa vulnerabilidade. A xefa volveu interromper a conversa para atender o teléfono. O desenlace era distinto do que seu medo argallara. A oferta axudoulle a non sentirse un fracasado. A pancada devolvíao ao tren do que pensaba que o querían apear.
As conversas que simulaba manter coa modelo sobre seu paso ao cine eran máis vivas e apaixonadas que a que estaba a ter coa xefa. Os diálogos que tentara coas protagonistas doutras campañas morreran sen proveito. Pero con aquela muller as conversas tiñan entrega e intensidade. As respostas fluían. Ela doía por fuxir das lonas. Apearse do tren. A súa ilusión era deixar de ser un manequín e, malia que falase por boca dos personaxes aos que tivese que interpretar, poder representar vidas máis ricas ca súa. Hipólito, pola súa banda, soñaba que os escaparatistas dos grandes almacéns volvesen utilizar a seguinte campaña -a de primavera- o acaído talle daquela muller. Pero despois de once anos fronte a aquela fachada, sabía que en poucas semanas o escaparate da tenda cambiaría e que aquela relación, como a roupa da modelo, chegaría ao seu final.
Antes de que a xefa colgase o teléfono, a el teríalle gustado estar no aparcadoiro para ensarillar unha conversa coa modelo sobre o seu futuro en común:
-Supoño que co éxito desta campaña, os produtores de cine estarán petando na túa porta con guións de altura –pensou dicirlle-. Pero, antes de que fales por boca dos teus personaxes como un monicreque, por que non lle das algunha opción máis ao teu papel de manequín?
-A carreira de modelo distráeme do que quero ser! –imaxinou que lle respondería-. O único que a xente ve de min é o talle que lles gustaría ter…
-Eu non…
-Ti es distinto, Hipólito -retrucou ela imaxinariamente-. Hai tempo co sei. Nunca sentín a alguén tan perto de min…
A xefa interrompeu a conversa que simulara coa modelo para, despois de despedir á muller que a chamara, explicarlle os detalles da oferta:
-O horario é o mesmo que tes no aparcadoiro, de nove a sete, cunha hora para xantar e, agás que aconteza unha desgraza, unha garda de fin de semana ao trimestre. Acabouse o frío!
Hipólito ansiaba volver a falar coa modelo. A cara daquela muller, as palabras que pronunciaba por ela, malia que o contradixesen, dáballe acougo. A comparación coa xefa de persoal dáballe o trunfo á modelo. Sen fendas. A protagonista da campaña empequenecía o retrato de todas as mulleres ás que coñecera.
A xefa movíase polo despacho convencida de que a oferta estaba por riba das expectativas daquel home. Un dos empregados máis raros cos que tratara. Os informes da empresa recollían seus continuos enfrontamentos cos axentes da empresa de seguridade. O resto de referencias eran boas.
-Cóntoche o calendario que deseñamos para que deixes o aparcadoiro e veñas ao departamento de administración?
-Cóntamo. Pero, antes de tomar unha decisión, quero pensalo- interrompeuna.
-Pero que queres pensar, Foxo? A decisión está tomada- retrucou sorprendida.
-Preciso tempo para saber se quero vir a esta oficina ou quedar no aparcadoiro. Levo once anos na empresa e teño dereito a pensalo.
A xefa agardou en silencio a que el mesmo recompuxese a resposta e aceptase a promoción. A demanda de Hipólito, o seu xesto de abafallo, afeou a cara daquela muller. As súas fazulas engurráronse. Nunca antes, un empregado ao que lle deran a oportunidade de deixar o aparcadoiro e traballar na oficina principal dubidara a resposta. Pero el pediu alongar a reflexión tanto como precisase.
-Vinte e catro horas! Ese é o prazo! -dixo ela amocada-. Nin un día máis! Sería un fracaso que precisases máis tempo para aceptar a promoción…
-Dáme este mes para pensalo. Só ten vinte e oito días…
-Pero quen precisa un mes para deixar de papar frío como un parvo?
-Mañá é 1 de febreiro –retrucou el con decisión- Comprométome a telo decidido antes do 28. Levo once anos no aparcadoiro e non é tan sinxelo deixalo todo…
A xefa aceptou, co xesto deturpado, que, no canto dos quince días que pensara concederlle, Hipólito consumira vinte e oito. A ela, pareceulle demasiado tempo para reflexionar sobre unha promoción tan proveitosa como o que lle ofrecían. Pero os xefes coñecían seus ritmos e, acotío, como nesta ocasión, consentíanllos. O tempo que consumía para interiorizar os cambios era superior ao do resto de empregados.
Lecturafilia 