Desde estes invernos inmersos entre humidade e vento, o meu corazón ten esperanza, florece por ti. Un tópico, pero unha realidade á fin e ao cabo.
Só desexo sentir a quentura das túas mans enleándome o pelo, acompañado do palpitar dos teus beizos paseando sobre os meus. E escaparnos xuntos a ese noso paraíso que se atopa na fin do mundo. Ti ben sabes que é o noso lugar idílico, onde estaremos xuntos vendo como caen as follas no outono e como se reverdecen na primavera, a vida á vista dos ollos.
Amor, que o que me da forzas é chamarche “amor” por todos os tempos e que ti me digas que o noso non ten fronteiras nin lóxica. Acaso non é máis surrealista o que pasado un tempo resulta máxico? A maxia é a que nos axuda na loita.
Amor, sabes o que é un caleidoscopio? Pois o noso amor é como ese aparello, ese que nos orienta para un visionado do mundo ao noso xeito, como no primeiro namoramento.
Amor, que os tempos son difíciles pero ninguén nos pode roubar as experiencias oníricas. E resulta grato rememorar e anhelar moitos “almorzos con diamantes” de película ao teu carón, moitas mañás envolvéndonos nas mantas como nun xogo de nenos. A vida non sería nada sen ese pouco de infantilismo.
Eu quero ser infantil e que só ti me vexas nese estado, e xusto despois mutar, converterme nunha flor en primavera.
Amor, fagamos da nosa relación unha continua ensamblaxe coa natureza. Respiremos esa mesma paz e non nos estresemos polo paso do tempo, nin polas malas rachas. Pensemos que un temporal sempre leva á calma, aínda que esta se poida facer esperar.
Amor, amémonos como se non existise nin pasado, nin presente, nin futuro. Tan só un mundo infinito, cheo de caricias e tenrura, de bicos dados sen limitacións. Pensemos que o tempo é noso, e que o manexamos co noso cariño.
Lecturafilia 