“No espertar das cousas, a mañá asomando, o orballo nos cantos, nos gumes dos precipicios, a claridade aínda cativa, Andrea sentou nunha rocha para pedirlle sabedoría o mar. Ou calma, ou simplemente tempo: un tempo luminoso. Se os traumas, como as fendas, respiraran o ar fresco do día e minguaran ou, polo menos, repousaran, aqueles […]